Εγώ αθλητικές εφημερίδες δε διάβαζα συχνά, μόνο κάθε Δευτέρα τις χάζευα και δε σου κρύβω ότι με είχε εντυπωσιάσει ό,τι γραφόταν για τον Χατζηπαναγή, που μόλις είχε μπει στο πρωτάθλημα με την ομάδα του Ηρακλή και τρέλαινε τους φιλάθλους με τις ντρίμπλες του. Ζήλευα κι έλεγα μέσα μου: Ρε Τάκη, δε θα’ ρθει η ώρα να παίξουμε στο Καραϊσκάκη με τον Ηρακλή, τότε θα δούμε ποιος θα είναι το σημείο αναφοράς του αγώνα. Έφτασε η Κυριακή της μεγάλης μου επιθυμίας, Εθνικός – Ηρακλής στο Καραϊσκάκη. Το στάδιο γέμισε ασφυκτικά, ήρθαν οι Πειραιώτες να απολαύσουν τον αριστεροπόδαρο μάγο από τη Σοβιετική Ένωση. Κι όμως, το ματς έληξε 3-0 με τρία γκολ δικά μου. Την άλλη μέρα, έγραφε η αθλητική εφημερίδα: «Τσαφ Τσαφ Τσαφ – Ηρακλής 3-0». Γράφ’ το, να το μάθει ο κύριος Ρέμος.»
Ο ταχύτερος Έλληνας κυνηγός όλων των εποχών, Δημήτρης (Τάκης) Χατζηϊωάννογλου, μας γυρίζει σχεδόν σαράντα χρόνια πίσω. Έχουν σημασία τα όσα είπε –μεταξύ παλιών του φίλων σε καπηλειό των Καμινίων– διότι –διάβολε- δεν είναι από τους παλιούς άσους που μιλάνε συχνά ή παίρνουν «σβάρνα» τα πάνελ της τηλεόρασης. Για την ακρίβεια, ελάχιστα έχει μιλήσει ως τώρα κι ας υπήρξε σταρ τη δεκαετία του 70, κι ας πέτυχε 104 γκολ σε κάπου 300 συμμετοχές…
«Αν προπονιόμουν σωστά και είχα μάθει να χτυπάω την μπάλα, έστω λίγο και με το αριστερό πόδι, θα είχα σημειώσει διπλάσιο αριθμό γκολ, αλλά δεν πειράζει. Εγώ, πολλές φορές, έμπαινα στο παιγνίδι, χωρίς να έχω προπονηθεί. Έτρεχα στα τελωνεία για τη δουλειά μου. Και για να λέω όλη την αλήθεια, σπάνια εφάρμοζα όσα μου έλεγαν οι προπονητές. Πίστευα περισσότερο –μέσα στο γήπεδο– τον Αντωνάτο που ήταν μέγας μαέστρος, πανέξυπνος και αν είχε τις φυσικές δυνάμεις του κοντού, σήμερα δε θα μιλούσαν τόσο πολύ για τον Δομάζο.»
* Ο Τάκης Χατζηϊωάννογλου γεννήθηκε το 1945. Αμέσως μετά τη λήξη της καριέρας του, ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη δουλειά του, μπήκε στο εμπόριο, πρόκοψε. Όμως, ποτέ δεν ξέχασε τους παλιούς του φίλους. Τον Άγγελο Κρεμμύδα, έναν παίκτη αμυντικό κολοσσό, τον σεβόταν και εξακολουθεί να τον σέβεται. Τον Τότη Φυλακούρη, τον πιστεύει ως το εξυπνότερο «μάτι», εκεί όπου αγωνίζονται ταλαντούχοι πιτσιρικάδες.
«Βρισκόμαστε στην έκτη θέση της βαθμολογίας, επί χούντας ήταν και θα πηγαίναμε να παίξουμε στη Νέα Σμύρνη με τον Πανιώνιο, που βρισκόταν στην κορυφή. Είχε καλή ομάδα, αλλά τον έσπρωχνε γερά η διορισμένη από τους απριλιανούς διοίκηση, φόβος και τρόμος. Παραμονή απόγευμα, με φωνάζει στο εργοστάσιο «Αιγαίον» ο Καρέλλας και μου λέει: «Τάκη, αύριο θέλω να νικήσετε τον Πανιώνιο, θα το κάνετε για μένα, διότι υπάρχει λόγος σοβαρός». Μ’ έφαγε η περιέργεια, ζήτησα λεπτομέρειες και καθώς ο μακαρίτης με εμπιστευόταν και με αγαπούσε, μου αποκάλυψε το μυστικό. «Ρε Τάκη, αυτοί οι Πανιώνιοι έχουν έναν παράγοντα Λαντιέ, που θέλει η χούντα να τον βάλει στο εργοστάσιό μου. Δώσ’ του να καταλάβει τι σημαίνει η ομάδα του Καρέλλα». Εκεί έληξε η συζήτηση. Την άλλη μέρα, μας είχαν τελειωμένους, αλλά νικήσαμε 3-1 με δύο γκολ δικά μου. Μόλις έληξε ο αγώνας, με πλησίασε ο Χάιτας, που ήταν ο αρχηγός του Πανιωνίου. «Ρε συ Τσαφ, είσαι αστέρι, αλλά δεν έπρεπε να μας το κάνεις αυτό σήμερα, μια φορά βρεθήκαμε μπροστά και είπαμε «πάμε για πρωτάθλημα» και ήρθατε και μας σακατέψετε». Τον λυπήθηκα.
* Ο πρώτος σημαντικός προπονητής στην καριέρα του Χατζηϊωάννογλου, ήταν ένας Βρετανός πρώην πιλότος της RAF, ονόματι Βίκτωρ Μπάκιγχαμ. Όνομα «βαρύ» στην Ευρώπη, ήταν αυτός που έβαλε τις βάσεις για το μεγάλο Άγιαξ, τέλη της δεκαετίας του 60. Ο Άγγλος αποφάσισε να έλθει στον Πειραιά, χάρη σε ένα δυναμικό κομπλιμέντο (δηλαδή τεράστιο μισθό) από το βιομήχανο Καρέλλα. Οι ποδοσφαιριστές με τους οποίους εργάστηκε αυτός ο προπονητής ήταν ένας κι ένας, όλοι σπουδαίοι και τεχνίτες, πλην ενός: του σέντερ φορ Ζερβουδάκη. Του «Τσαφ» κάτι δεν του πήγαινε καλά, οπότε μια μέρα που ήταν στα κέφια του ο προπονητής, τον πλησίασε.
«Μίστερ Βικ, δε θέλω να με παρεξηγήσετε, να τον χρησιμοποιείτε όποτε θέλετε, δεν επεμβαίνω στο έργο σας, όμως έχω μια απορία. Γιατί βάζετε στο κέντρο της επίθεσης τον Ζερβουδάκη;» Ο Μπάκιγχαμ γέλασε δυνατά, με χτύπησε στον ώμο και μου έδωσε μια απάντηση που δεν την είχα σκεφθεί, αν και η ουσία της ήταν συχνά μπροστά στα μάτια μου: «Άκου Τάκη. Εσύ και ο Κρητικόπουλος, όταν κάνετε σουτ, ποτέ δεν κυνηγάτε τη φάση, αράζετε. Ο Ζερβουδάκης είναι αυτός που θα πεταχτεί και θα σημειώσει το γκολ, διότι είναι απρόβλεπτος και κυρίως δε φοβάται». Τρελάθηκα. Φυσικά είχε δίκιο. Δεν πέρασαν λίγες μέρες, παίζαμε με τον Ολυμπιακό και ο Ζερβουδάκης, σε μια περίεργη απόκρουση του Κελεσίδη πετάχτηκε ηρωικά και με βουτιά πέτυχε γκολ.»
* Ποιους ποδοσφαιριστές σέβεται σήμερα στο πρωτάθλημα ο Χατζηϊωάννογλου;
«Στο γήπεδο σπάνια πηγαίνω, προτιμώ την τηλεόραση. Καμιά φορά τρέχω στις προπονήσεις των μικρών ή και των μεγάλων του Εθνικού. Τώρα, ο Γκαλέτι μου θυμίζει τα πρώτα χρόνια της καριέρας μου. Είναι έξυπνος και φτάνει ως τη γραμμή του άουτ για να σεντράρει. Σούπερ παίκτης. Ο Λέτο μου αρέσει, αλλά μόλις μπει μέσα στην αντίπαλη περιοχή, τα χάνει. Κορυφαίο βγάζω τον Τοροσίδη, είναι και μπακ και χαφ και κυνηγός. Εξαιρετικό εργαλείο.
* Πού εντοπίζει το μεγάλο πρόβλημα του σύγχρονου ποδοσφαίρου:
«Δυστυχώς, το 60 με 70% του παιγνιδιού σπαταλάται από αμυντικούς παίκτες. Αμέτρητες πάσες στο κέντρο, ο σέντερ μπακ στον ακραίο οπισθοφύλακα, αυτός πάλι πίσω, σπάνια βλέπεις γρήγορη κίνηση, ενώ υπάρχουν πλήθος γρήγορων παικτών. Έτσι, καταστρέφεται το θέαμα. Και ο Ολυμπιακός μη νομίζετε, εικοσάλεπτα παίζει με επιθετικό τρόπο. Αν θυμάστε τη δυνατή ομάδα του ΠΑΟΚ με τον Κούδα και τους εξαιρετικούς συμπαίκτες του και τον παίκτη – σπρίντερ Παρίδη, θα με νιώσετε. Χαιρόσουν να αντιμετωπίζεις αυτή την ομάδα».
Πηγή:www.zougla.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου