Γιώργος Αρκουλής
«...Μα εσύ βαθειά στην κόλαση
την αλυσίδα σπάσε...»
Νίκος Γκάτσος
Κάτω στον Πειραιά, εκεί όπου η Ομηρίδου Σκυλίτση βρίσκει την Εθνικής Αντιστάσεως, είναι γραμμένο με βαθύ μπλε χρώμα στον μαντρότοιχο «ΕΘΝΙΚΟΣ 14 δεν θέλουμε άλλο να ζούμε σαν δούλοι»! Κι εδώ που τα λέμε, πίσω από αυτές τις οκτώ πικρές λέξεις φωλιάζει η μεγαλύτερη αδικία που προέκυψε ποτέ σε αθλητικό σύλλογο, επειδή κάποιοι (δηλαδή η πολιτεία) αδιαφόρησαν, δείχνοντας, παράλληλα, απίστευτη εύνοια στο έτερο πειραϊκό σωματείο. Ετσι, στο Λιμάνι δημιουργήθηκαν οι δούλοι και οι… θρυλικοί αφεντάδες. Εντελώς συνοπτικά τα γεγονότα:
Ο Εθνικός εμφανίστηκε στα αθλητικά πράγματα τον Φεβρουάριο του 1925, λίγο πριν από τον Ολυμπιακό. Η δήθεν ισοτιμία του κράτους στη σχέση του με τα δύο σωματεία διακόπηκε ξαφνικά το 1956 (ήταν ακόμη οι δίσεκτοι καιροί που αν φορούσες κόκκινο πουκάμισο ή αγόραζες «Αθηναϊκή» σε παρακολουθούσαν οι χαφιέδες της Ασφάλειας), όταν ο νεαρός επιχειρηματίας Δ. Καρέλλας θέλησε να φέρει στην ομάδα τον Πούσκας και μερικούς ακόμη διεθνείς Ούγγρους, οι οποίοι έψαχναν στον ήλιο της ελευθερίας τη μοίρα τους.
Αμ δε! Οι κινήσεις χαρακτηρίστηκαν κομμουνιστικές και η ποδοσφαιρική ομάδα αποβλήθηκε από το πρωτάθλημα. Στην ουσία, αυτό συνέβη επειδή ο Εθνικός ελάχιστα πριν από τη λήξη του τουρνουά ήταν στην κορυφή, είχε νικήσει τον Ολυμπιακό (1-0 Καραουλάνης) και θα κέρδιζε τον τίτλο.
Η κατάρα εκείνης της απίστευτης απόφασης της ΕΠΟ που διοικούνταν από άσχετα, συντηρητικά (ε, καλά!), διορισμένα κουμάσια- κυνηγά ακόμη τον ιστορικό σύλλογο. Και όλα δείχνουν πως αυτό το «κυνήγι» θα συνεχιστεί μέχρι εξόντωσης…
Με τον θάνατο του ισχυρού παράγοντα Δ. Καρέλλα –το 1994- αρχίζει η φθορά. Η υπερηφάνεια του συλλόγου εξαφανίστηκε, δίνοντας τη θέση της στην επαιτεία. To κράτος του στέρησε τη φυσική έδρα του, δηλαδή το στάδιο «Καραϊσκάκη».
Δόθηκε αποκλειστικά στον παράγοντα του Ολυμπιακού Σωκράτη Κόκκαλη για χρήση μισού αιώνα (κίνηση σαφούς διαπλοκής) με συνέπεια ο Εθνικός να βρεθεί στον δρόμο, αναζητώντας καταυλισμούς και μάντρες προκειμένου να συνεχίσει τη δράση του.
Το ότι ο Κόκκαλης στη συνέχεια πούλησε το 50% της εταιρείας «Καραϊσκάκη» στον (ήδη προφυλακισμένο) επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, απλώς δίνει το μέτρο της αγάπης του «ερυθρού» ηγέτη (για το κέρδος…).
Σήμερα ο Εθνικός (που διοικείται από τον φιλόδοξο Αλέξη Αγγελόπουλο) προσπαθεί να σηκώσει το βλέμμα του και να αλλάξει το πεπρωμένο του. Ζητά γήπεδο αλλά δεν βρίσκει. Ο Δέρβος ψάχνει για κλειστό γυμναστήριο (με ομάδα μπάσκετ στην Α2) και τον στέλνουν από δήμο σε δήμο.
Το παραδοσιακά κορυφαίο τμήμα στην ελληνική υδατοσφαίριση με παρακάλια εξασφαλίζει έναν-δυο διαδρόμους στο παμπάλαιο κολυμβητήριο της οδού Παπαστράτου για προπονήσεις.
Κι όμως, οι οπαδοί –της τελευταίας γενιάς- εξακολουθούν να «στοιχίζονται» πίσω από τη σημαία του συλλόγου κι ας ξέρουν πολύ καλά ότι οι αντίπαλοι θα τους λοιδορήσουν, θα τους χλευάσουν, θα τους προπηλακίσουν.
Ας μην ξεχνάμε τον τραυματισμό (που αποδείχτηκε θανάσιμος) του οπαδού στο Ηράκλειο, πέρυσι στην πρεμιέρα με τον Ηρόδοτο. Η πολιτεία σαν γνήσιος κροκόδειλος έχυσε –μέσω των ΜΜΕ– κάποια δάκρυα και όλα ξεχάστηκαν.
Τι ζητάει αυτή την ώρα ο Εθνικός ώστε να νιώσουν οι άνθρωποί του πως είναι εφικτό να επουλωθούν οι πληγές που άλλοι τού δημιούργησαν; Ενα μικρό, έστω, γήπεδο από το κράτος στον χώρο που υπάρχει (και ρημάζει) πίσω από το ΣΕΦ.
Κονδύλι έχει εξασφαλιστεί από την προηγούμενη ηγεσία της νομαρχίας (Σγουρός-Φωτίου), αλλά ενδέχεται να μην παραχωρηθεί ποτέ το οικόπεδο, επειδή (εδώ το ζουμί) οι άρχοντες του ΣΕΦ (οι γνωστοί…) δεν γουστάρουν «στα πόδια τους» το Εθνικάκι (κάτι που προέκυψε με το φαραωνικό «Καραϊσκάκη» της «Κόκκαλης Α.Ε.»).
Θα αναρωτηθεί κάποιος: «Μα βρε αδελφέ, πέρασαν ενενήντα χρόνια, δεν μπόρεσε ο σύλλογος ν’ αποκτήσει κάποιο περιουσιακό στοιχείο;». Μπόρεσε. Αλλά τα άφθονα στρέμματα που αγοράστηκαν με τα χρήματα της μεταγραφής (στον Ολυμπιακό – πού αλλού;) του Μιχάλη Κρητικόπουλου στη Νίκαια, καταπατήθηκαν από διάφορους μακαντάσηδες, προκειμένου να δημιουργηθεί το «μαυσωλείο» της άρσης βαρών, το Κατράκειο Θέατρο κ.λπ.
Ακόμη και η πολυτελής Λέσχη στην πλατεία Αλεξάνδρας του Πασαλιμανιού, που προοριζόταν για τον Εθνικό, εγκαινιάστηκε από τον… Θρύλο με γιορτές και φανφάρες.
Κάπου στη μέση αυτής της ζοφερής ιστορίας, βρίσκεται πάντα ο Δήμος του Πειραιά (δηλαδή η αρχή που φροντίζει για ΟΛΟΥΣ στην πόλη). Οι άνθρωποι του Εθνικού δηλώνουν χορτάτοι από τις υποσχέσεις τουλάχιστον τεσσάρων δημάρχων – με τελευταίο τον κύριο Μώραλη.
Μόνο που στην πράξη, ο Αγγελόπουλος βρήκε μπόλικες αγκυλώσεις, όταν ζήτησε έστω ένα από τα γηπεδάκια 5x5 του δήμου προκειμένου να λειτουργήσει τις ακαδημίες.
Η προσπάθεια συνεχίζεται! Από έναν σπουδαίο σύλλογο που δεν γουστάρει άλλο την παρακμή και την υποχρεωτική του κατάντια. Στο φινάλε, σχεδόν εκατό αθλητές έχει προσφέρει στις Ολυμπιάδες (κυρίως με τους πολίστες). Αυτό δεν μετράει;
arkoulis45@yahoo.gr
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου