Από την Σοφία Παπαηλιάδου
Επειδή τον θάνατο τον τιμάς μόνο με ζωή και μάλιστα ζωή όπως πρέπει σε εκείνον που έφυγε, τώρα, μετά την αυλαία, ας πούμε δυο λόγια για τον Κώστα κι άλλα λίγα για τα παρελκόμενα.
Είμαι από τα κορίτσια που δεν φόρεσαν πολλά ροζ φορεματάκια.
Ήμουν πιο πολύ μωβ και ακόμη πιο πολύ μπλε!
Ναι, μπλε, ήταν το χρώμα της οικογένειας και δεν είχε καμία σχέση με τα πολιτικά τεκταινόμενα.
Είχε με τα αθλητικά.
Πειραιώτισσα και Εθνικός, με έναν μπαμπά που περηφανεύεται ακόμα πως πριν πω μπαμπά είπα ένα μπερδεμένο Εθνικός, που έμοιαζε πιο πολύ με … ενικός.. αλλά οκ.. αυτοί που ήξεραν καταλάβαιναν.
Κι η αλήθεια είναι πως το μικρόβιο μπήκε νωρίς και ποτέ δεν βγήκε.
Ίσα ίσα που βρήκε πρόσφορο έδαφος και εξαπλώθηκε, έγινε αγάπη βαθιά και συνήθεια από εκείνες που ορίζουν εν τέλει την καθημερινότητα και ενίοτε την ζωή και τις επιλογές.
Μέσα στα χρόνια αυτά χάσαμε πολλούς από κοντά μας και ειδικά στο πόλο η ζωή όλων μας σημαδεύτηκε από τον χαμό του Νώντα μας.
Του περήφανου Θεσσαλονικιού μας που εμείς εδώ στον Πειραιά διεκδικήσαμε τόσο πολύ και κάποιοι, αγαπήσαμε τον ΠΑΟΚ, την ομάδα της καρδιάς του, για χάρη του.
Όμως ήταν απώλειες μέσα σε πλαίσια παράλογης λογικής και διεστραμμένης στροφής του σεναριογράφου της ζωής μας.
Ατυχήματα, φυσικά αίτια, παθολογικά αίτια, υπερεκτίμηση δυνάμεων, πράγματα που ακούς και λυπάσαι αλλά δεν σου κόβουν την ανάσα.
Μια τυχαία Κυριακή μέσα στις πολλές, πριν 15 μέρες, λοιπόν, ήρθε το πρώτο μούδιασμα στο άκουσμα μιας είδησης ανύποπτης βαρύτητας στην αρχή.
Λέξεις μπερδεμένες «τραυματίας, σιδηρολοστός, χτυπήματα στο κεφάλι, στον αγώνα με τον Ηρόδοτο» και λίγο από το Facebook, λίγο στα τηλέφωνα το μούδιασμα έγινε πάγωμα.
Το ιστορικό απλό και πολυδιαβασμένο στα sites οπαδός του εθνικού, χτυπήθηκε από 3-4-5 άτομα, με κλοτσιές και σιδηρολοστό στο κεφάλι, μεταφέρθηκε στην Αθήνα σε κωματώδη κατάσταση.
Α ναι, μια λεπτομέρεια, βρέθηκε σε εκείνο το σημείο προστατεύοντας γυναικόπαιδα!
Κι όσο οι μέρες περνούσαν κάπου αρχίσαμε να ψευτο-ελπίζουμε.
Και σήμερα κλείνει η αυλαία. Ο Κώστας έφυγε.
Έτσι απλά.
Και τώρα πάμε να κάνουμε «ταμείο».
Μια ζωή χαμένη για το τίποτα.
Μια οικογένεια ρημαγμένη, για το τίποτα.
Κάποιες άλλες 4-5 ζωές διαλυμένες σε μια φυλακή, για το τίποτα.
Κάποιες άλλες οικογένειες ρημαγμένες, για το τίποτα.
Ναι, για το τίποτα!!!!
Γιατί κάποιοι ξέχασαν να μάθουν στα παιδιά τους πως ο αθλητισμός, ακόμα και στην πιο ακραία του ένταση, παραμένει ένα παιχνίδι.
Γιατί κάποιοι ξέχασαν να μάθουν στα παιδιά τους όταν είναι ακόμα μικρά, πως αυτό που βλέπουν ή αυτό που παίζουν, όσα εκατομμύρια κι αν κρύβει πίσω του, παραμένει παιχνίδι.
Γιατί κάποιοι φτιάχνοντας στρατούς χρηματοδοτούμενων οπαδών και χειραγωγούμενης μάζας, ξέχασαν να περάσουν στο manual των εγκεφάλων αυτών πως υπάρχει μια στιγμή μόνο, μια μικρή τόσο δα στιγμούλα, που αρκεί για να κοπεί το νήμα μιας ζωής.
Και μαζί της θα πάρει κι όλες τις άλλες ζωές που εμπλέκονται.
Και στέκεσαι μπροστά στην είδηση. Και πονάς για την απώλεια.
Κι έχεις να κάνεις μια επιλογή.
Σταυροδρόμι αγανάκτησης κι αντίδρασης, προλαβαίνεις να βάλεις το μυαλό σου να σκεφτεί και να κινητοποιήσεις τις αντιδράσεις σου.
Μπορείς να ρίξεις λάδι στην φωτιά και να σκορπίσεις φλόγες που δεν θα σβήνουν με τίποτα!
Να οπλίσεις τα χέρια της μάζας τώρα που η οργή υπερτερεί της λογικής.
Να παίξεις με τον πόνο, να θολώσεις την κρίση και να χρησιμοποιήσεις όλο αυτό για να κερδίσεις λίγο ακόμα χρόνο στο δελτίο των ειδήσεών, στα νέα των 8.00 και στους τίτλους της επόμενης μέρας.
Ή μπορείς να κάνεις αυτά που ξέχασε να κάνει το κράτος, ο εκάστοτε ανευθυνο-βολεμένος υπουργάκος αθλητισμού ή παιδείας, της όποιας κυβερνησούλας και να διδάξεις τα παιδιά.
Μην στηρίζεσαι σε εκείνους, δεν μπορούν, δεν το χουν ρε παιδί μου!!!
Αυτοί ξέρουν να αδειάζουν γήπεδα, να ερημώνουν ζωές, να γκρεμίζουν!
Δεν ξέρουν να χτίζουν, δεν ξέρουν να γεμίζουν, δεν ξέρουν να φτιάχνουν όνειρα!
Είναι περιορισμένης ευθύνης και πολλαπλής ανευθυνότητας!
Ναι, εμείς, η δική μας η γενιά, ίσως να είμαστε χαμένη ιστορία, αλλά ίσως και να προλαβαίνουμε κάτι να σώσουμε για τους επόμενους!
Μην κάνεις το αναμενόμενο απόψε αγαπημένε προπονητή, δάσκαλε, καθηγητή, γονιέ, για μια μέρα, βάλε τα παιδιά απέναντί σου, και μίλα τους για τον Κώστα.
Βγάλτα αύριο από την αίθουσα – χωνευτήρι δημιουργικότητας, βγάλτα από το σπίτι και κλείσε λίγο το παιδικό, το internet, πάρτα και πήγαινέ τα σε έναν αθλητικό χώρο.
Κάτσε κατάχαμα και μίλα του παιδιού σου.
Όχι με νιαουρίσματα και γλυκουλίτσες αλλά με αλήθειες. Με λέξεις καθημερινές, οικείες και ουσιαστικές.
Μίλα του για έναν άντρα που γεννήθηκε πριν 47 χρόνια στον Πειραιά κι αγάπησε μια ομάδα πολύ. Αλλά δεν αρκέστηκε σε αυτό! Δεν ήταν οπαδός, ήταν και κοινωνικά κινητοποιημένος. Δεν χρωματίστηκε από ταμπέλες αλλά όταν έπρεπε έδρασε. Δεν έβαλε κομματικές ταμπελίτσες αλλά είχε κοινωνική συνείδηση και δράση. Κι αν υπάρχει μια λέξη να τον χαρακτηρίσει, είναι απλά… αντιφασίστας!
Κι οι πράξεις του είχαν καθαρότητα και μπέσα, τιμιότητα και μια παλιά έννοια που την λένε λεβεντιά.
Και δεν πέθανε γιατί ήθελε να παίξει ξύλο για ένα γκολ, για ένα ακυρωμένο πέναλντι.
Πέθανε γιατί μπήκε μπροστά!
Μπήκε μπροστά από γυναίκες και παιδιά για να μην χτυπηθούν εκείνα.
Μπήκε μπροστά γιατί για εκείνον η μέρα εκείνη, του γηπέδου, ήταν γιορτή.
Μπήκε μπροστά γιατί οι γονείς του, τον έμαθαν να υπερασπίζεται και να υπερασπίζει.
Έναν Κώστα που δεν έχει σημασία ποιος είναι, από πού ήρθε, έχει σημασία το ότι έφυγε, ο τρόπος που έφυγε.
Και μίλα τους και για τους άλλους 3-4 που σήμερα είναι στις φυλακές και δεν θα βγουν, γιατί η δικαιοσύνη όχι απλά πρέπει αλλά ΘΑ αποδοθεί στην περίπτωσή τους.
Δώσε τους με παράδειγμα και με ουσία το τι είναι η ζωή και πόσο εύκολα κόβεται το νήμα της.
Από λόγια του αέρα, σήμερα, τώρα μπορείς να μιλήσεις με ένα απτό παράδειγμα.
Χρησιμοποίησε την ζωή που χάθηκε για να σώσεις μια άλλη ζωή!
Η λύση δεν είναι να πούμε συλλυπητήρια και λόγια και μπλα μπλα μπλα.
Άστα αυτά για τον επικήδειο, εκεί που θα σκάσουν μύτη θλιμμένοι υπουργοί και πονεμένοι γραμματείς και φαρισαίοι για να κερδίσουν κάνα ψηφουλάκι παραπάνω.
Εμείς που ξέραμε αυτόν που έφυγε σίγουρα δεν θα τον αφήσουμε να χαθεί στη λήθη, αλλά κι εσύ που απλά θα ακούσεις στις ειδήσεις το «νέο» μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω από το να κουνήσεις το κεφάλι σου και να γυρίσεις στην καλοβολεμένη ζωούλα σου.
Η λύση δεν είναι να αδειάζουμε τα γήπεδα, να απαγορεύουμε στα παιδιά να πάνε. Να κυριεύσουμε την ζωή μας με φόβο.
Η λύση, είναι να τα γεμίσουμε με παιδιά, με ψυχές αθώες και άδολες και να μην αφήσουμε χώρο στα διεστραμμένα μυαλά να ξαναβλάψουν κανέναν.
Θωρακίζεις με γνώση και επίγνωση.
Έτσι δικαιώνεις και την ζωή που χάθηκε και μπορείς να λες πως τουλάχιστον, δεν πήγε χαράμι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου